Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik heb ALS. Als voormalig fanatiek fitnesser en living-healthy-fanaat, is dat natuurlijk een zware dobber. Geloof het of niet, maar ik was op mijn 54e in de best shape of my life. Maar bewegen gaat niet meer, behalve een paar moeilijke stapjes in huis met de rollator. Maar hoe blijf je dan een beetje gezond? Hoe hou je dan je systeem up-and-running?

Op de geweldige site van Beautyjournaal.nl van Monique Lindeboom las ik enkele artikelen over VIBRA-B. Dit doet zóveel goeds met je lijf, zonder inspanning, zou dat wat voor mij zijn? Ik las over de wetenschappelijk bewezen werking van het apparaat, over de trillingen via luchtfrequenties en wat ze met je kunnen doen:

Ontspanning van je gestreste brein (ja, graag!), stimulatie van je lymfesysteem, doorbloeding, versteviging van je huid, verhoging van je metabolisme, spierontspanning (fijn tegen de nare krampen die ik heb), maar vooral het stimuleren van al je spieren via het centraal zenuwstelsel vond ik heel interessant – want dat is precies wat er mis gaat met deze ziekte. De motor neuronen die de spieren de boodschap geven om aan te spannen vallen één voor één uit. De spieren weer kunnen activeren via een andere weg? Wat een spannend experiment zou dit kunnen zijn!

Ik vond in het Mitssu instituut van Frank Niessen, net opnieuw geopend in de Maasstraat in Amsterdam, een geweldige partner. Daar heeft José Conrads een VIBRA-B apparaat staan. Zij is de importeur en leverancier met haar bedrijf Partner in Aesthetics. Ook zij vond het een uitdagend experiment. En wat een fijn mens is zij!

In Nederland wordt VIBRA-B enkel voor esthetische doeleinden gebruikt, maar in Zwitserland (waar het apparaat ontworpen is) en Italië wordt het ook voor medische doeleinden toegepast. Juist bij mensen voor revalidatie en die minder mobiel zijn. Nu is elke ALS patiënt anders en het is ook nog eens ziekte waar men nog geen oorzaak voor heeft gevonden, laat staan een behandeling. Des te spannender om het te gaan proberen!

Gedurende een aantal maanden heb ik twee keer per week een behandeling gehad van José zelf, 40 minuten per keer, met bijna wekelijks een ander protocol. Elke frequentie heeft namelijk een ander effect. En het was uitproberen wat bij mij zou aanslaan.

De eerste keer stapte ik volledig ZEN en in de zevende hemel van de bank. Ik had een smile op mijn gezicht die er uren op bleef staan! Totale ontspanning. De keer daarop weer die ontspanning en een rozige, prachtig doorbloede huid. Hierna werden de frequenties meer op spierversteviging ingezet: per behandeling wisselde het effect van enkele uren een stabieler en sterker gevoel in de benen, tot zelfs anderhalve dag en alles ertussen in. Dit is voor een ALS patiënt echt huge.

Deze tijdelijke toename in spierkracht bleef opduiken tot aan de 10e behandeling, dus 5 à 6 weken lang. Daarna leek er niets meer zichtbaars te gebeuren (mijn lijf kreeg natuurlijk nog steeds elke week een oppepper), totdat José op vakantie ging en ik enkele weken niet of slechts één behandeling per week kreeg. En dat scheelde.

Ik ging in die weken duidelijk harder achteruit dan in de maanden daarvoor. Dat was opvallend. Voor mij was de conclusie duidelijk: ik dacht dat mijn lijf niet meer reageerde op de spierstimulatie, maar de behandelingen hadden bleken wel een stabiliserende werking te hebben! Dit is natuurlijk subjectief en niet te bewijzen, maar neem van mij aan dat een ALS patiënt haarfijn aanvoelt wat er nu weer aan zijn/haar lijf verandert.

Hoe dan ook, het idee dat je nog iets aan de gezondheid van je hele systeem kan doen, zelfs als je bijna niet meer mobiel bent, is erg fijn. Het blijft elke keer een ontspannen behandeling, je humeur knapt er altijd van op en je hebt weer iets goeds voor jezelf gedaan!

Harriet Bontius-Vossenberg (56 jaar)